فاش

فاش می گویم و از گفته خود دلشادم

                                               گر چه حافظ نپسندد زمن این گفتارم

طایر عشق دگرباره رها کرد مرا

                                              که  دراین دامگه هجر و فراق افتادم

من رها هستم و از جور جهان بی باکم

                                              اینک آخر بگاشیم ز کمر زنارم

بَرده بودم به در و پنجره  خانه دوست

                                              حال آنقدر رهایم که سری در بادم

 حافظ ار  باغ  برین جایش بود

                                              از همان  روز اَلست است که در میخانه ام

و اگر آدم به هوای  تن حوا به خراباتش کرد

                                              من به جرم چه گناهی ، ابدی بر بادم  ؟

شعله آتش دوزخ  بخریدم برجان

                                              حال از رخ و سیمای تو ، من بیزارم

کوکب بخت مرا کوچه و برزن بشناخت

                                              که  من اندر دو جهان رسوایم

خون  ،   دل کندن من  ، چهره ام افروخت

                                              گرچه این سیل دمادم همه برد از یادم